Mag ik voor één keer beginnen met een zin, die ik normaal gezien voor het einde van dit stukje zou bewaren? Welaan dan mensen toch, wat zijn wij in dit kleine stukje wereld toch begiftigd met een geweldig muziekonderwijs en, daaruit volgend, een stel muzikanten, die de hele wereld ons mag benijden! Ik verklaar me nader: al klinkt de naam van Sara Salverius wellicht niet voor iedereen even vertrouwd in de oren, deze Gentse dame heeft er, na haar studies bij Philippe Thuriot, al best een parcours op zitten, waarvoor menigeen een paar vingers veil zou hebben, al was niet elk hoofdstuk even fijn. Als je zus het leven niet aan kan en er uitstapt, dan maakt dat bepaald indruk en dan heb je verdriet. Dat gegeven werd destijds de basis voor “Trapped in Sight”, een plaat waar ik, na al die jaren, nog steeds niet kan naar luisteren zonder kippenvel te krijgen.

“Equinox” volgde en dat was de plaat waarmee ze probeerde vorm te geven aan haar rouw- en verwerkingsproces. De algemene ondertoon bleef er een van weemoed, maar her en der schoven de wolken toch een beetje uiteen en lieten ze een straaltje hoop door. Je wist als luisteraar meteen dat het goed komt met Sara. Dat bleek ook wanneer je haar live bezig zag of -nog meer- wanneer je haar muziek gebruikt hoorde worden in de theatrale krachttoer, die Valentijn Dhaenens tevoorschijn toverde in “Het Gezin Van Paemel”.

Vandaag is Sara aan haar derde plaat onder eigen naam toe, maar eigenlijk is dat een heus groepswerk geworden: zij schreef en speelt weliswaar alle nummers, maar strijkkwartet Sunsunsun -Jeroen Baert, Yumika Lecluyse/Christophe Pochet, Karel Coninx en Seraphine Stragier- speelde ze snarenpartijen in en deden dat nog wel op instrumenten, die gebouwd werden door Sara’s wederhelft Pieter Goossens, die Stradivari-modellen voor ogen had bij de bouw van de instrumenten, die alle uit één en dezelfde boom gemaakt werden.

Op de voor- en de achterkant van de hoes van de plaat staat het koppel dan ook, portretgewijs, erg fraai afgebeeld zij met haar accordeon, hij met een binnenwerk van (naar ik denk) een cello. Twee beelden, die mooi weerspiegelen waar het op deze plaat om draait: evenwicht en verbinding. Ik ken Sara noch Pieter persoon lijk, maar je ziet, hoort en voelt aan alles dat dit een sterk koppel is, dat er in slaagt de pendelbeweging, die het Leven is, te zien, te aanvaarden en te beleven. Er is geen wit zonder zwart, geen licht zonder duisternis, geen vreugde zonder pijn. Het leven beweegt heen en weer tussen al deze extremen, maar waar het eigenlijk om draait, zijn de rustmomenten in de beweging van de pendel. Die ogenblikken waarop de pendel stilstaat, en vervolgens de tegenovergestelde richting uit gaat. Schoonheid, niks dan schoonheid…

Als je dat muzikaal vorm kunt geven, dan ben je, naar mijn bescheiden mening, een grote componiste en een dito muzikante. Sara en SunSunSun zijn dezer dagen nog een paar keer in Brussel te zien en vanaf volgende maand moet je een beetje de grens over, om Sara aan het werk te zien met zanger Giovanni Brand. Ook dat lijkt erg de moeite te gaan worden, maar daar pleeg ik dan weer wel een stukje over.

(Dani Heyvaert)